วัดเมียวโคะ-จิ

วัดแห่งนี้ถูกค้นพบโดยเมียวโคะ บิคุนิ ในปีที่สามของรัชสมัยฮาคุจิ (ค.ศ. 652)

ในปีที่สามของรัชสมัยไดโดะ (ค.ศ.808) พระที่มีนามว่า"เบ็นสึ" ได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้านักบวช และท่านได้ทำการเปลี่ยนชื่อวัดเป็น "ฟุคุโชะซัน เมียวโคะจิ" โดยมีนิกายเทนไดเป็นนิกายหลัก และนิกายนี้ยังคงสืบทอดต่อไปอีก 474 ปีข้างหน้า

ในวันที่ 17 กันยายน ปีที่ห้าของรัชสมัยโคอัน (ค.ศ.1282) พระนิชิเร็น ไดโชะนิน ออกเดินทางจากภูเขามิโนะบุ มุ่งหน้าไปยังคาคุไร จังหวัดฮิตาชิ (เมืองมิโทะในปัจจุบัน) เพื่อไปรักษาอาการเจ็บป่วยโดยการแช่น้ำพุร้อนที่นั้น หลังจากที่เดินทางได้ 10 วันท่านก็มาถึงเซยะ และแวะพักที่วัดเมียวโคะจิ หัวหน้านักบวชในขณะนั้น บุนเกียว อาจาริ ได้รับการฝึกอบรมโดยพระนิชิเร็น ไดโชนิน และเลื่อมใสท่านมาก จึงเปลี่ยนชื่อวัดเป็นเร็นโชะซัน เมียวโคะจิ และในปีที่สองของรัชสมัยเซจู (ค.ศ.1325) วัดนี้ได้มีการเปลี่ยนชื่ออีกครั้งเป็นวัด "อิเคะกามิ ฮอนมนจิ" ซึ่งการเปลี่ยนแปลงนี้เป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงทางความเชื่อทางศาสนาภายใต้โชกุนของคามาคุระในช่วงนั้น และวัดยังคงใช้ชื่อนี้จนถึงปัจจุบัน

นอกจากนั้นเซยะ ฮาชิฟูคุจิน ไดโคะคุ ซอนเท็น ก็ประดิษฐานอยู่ที่วัดแห่งนี้่ และระฆังของวัด (สมัยคามาคุระ) ได้ถูกกำหนดให้เป็นทรัพย์สินทางวัฒนธรรมที่สำคัญของจังหวัดอีกด้วย